Kafam CAN kırıklarıyla dolu ve beynimin her hareketinde düşüncelerim acıyor…Ruhum ağırıyor bugün…Sadece biraz dürüstlük ve cesaret lütfen! İyi insanlar gibi cesur insanların da mı hepsi atlara binip gitti..?
Nasıl yağmur yağdı, ne güzeldi. Çocukluğum geldi aklıma ya da ben özellikle çocukluğuma gitmek istedim.Kuzenlerimle aynı evde geçti çocukluğum.Ben, büyük olarak paylaşmak zorunluluğu olan bir bireydim evdeki misyon tamamlama görevlendirmesinde.Küçülen kıyafetlerimi kuzenlerime verirdim.Tabi bu kozdu elimde.Benimle iyi geçinmeleri gerekirdi zira kavga anında ilk istediğim şey onlara verdiklerimdi.Hiç anlamadılar neden geri istediğimi.Ben; verileni değil, bana verilmeyeni kazanmak adına çirkefleşirken o küçücük aklımla, nereden bilebilirdim ki sevgiye açlığımın beni sürüklediği yolun girizgahını yaptığımı.Kıyafetleri barışma faslına kadar geri alış sürecim, onlara zorla kendimi sevdirmeye çalışma çabamdan ibaretti aslında.Birde..Birde çikolatalar vardı.Hep zulada sakladığım ve ‘sevgi cephanem’ olarak adlandırdığım.Kavga anında duymaktan en çok korktukları cümlem ise —‘çabuk çikolatalarımı geri verin! ‘..–Ama yedik biz onları…— o zaman kusun….Yani sadece beni sevin…. Sorarım sana şimdi! Kim kussun bana kalbimi geri…
30.09.2010 PERŞEMBE
Yağmur yağacak… Her an gelebilir, zaman onun zamanı… Geldiğinde en güçlü olduğun yerde olacaksın yine… Bir aptallar düellosu herşey, gör bak! Sevmeyi bilselerdi önce içleri yıkanırdı o saf yağmurla. Sorarım şimdi sana kalbini ellerine bıraktığın kirli insanlar, içlerinde kirlenen kalbini neden kussun? Bırakalım nasılsa bünye kaldırmayacak o saf kalbi ama artık kusmasınlar da iyice kirlettiklerini…